Marek Niedźwiecki, jeden z najpopularniejszych dziennikarzy muzycznych i być może najwspanialszy głos w historii Polskiego Radia, zaprasza do siebie. Do obejrzenia kolekcji 15 tysięcy płyt, do wysłuchania prywatnej listy płyt wszech czasów, do podróży po ulubionych miejscach na świecie.Przyzna się do sportowych osiągnięć w jeździe (prawie) figurowej. Ugości nas swoimi popisowymi daniami (legendarne mielone!), a potem na stół wjedzie butelka australijskiego shiraza oraz piwo z mango i zaczną się opowieści bardziej muzyczne. Pan Marek od listy zdradzi, jak czekał w apartamencie paryskiego hotelu Ritz na Madonnę i jak uratował przyjęcie Lionela Richiego. Opowie o swoich wpadkach, momentach absolutnego szczęścia, paraliżującym strachu przed wychodzeniem na estradę i o tym, jak zwędził papierosy żonie Davida Bowiego.To będzie wspaniała uczta. I piękna podróż. Momentami wzruszająca, pełna anegdot, niecodziennych historii i pięknych wspomnień, których przez dziesiątki lat byliśmy świadkami i słuchaczami. I która, mimo starań złych ludzi, trwa nadal...

Dlaczego bez szczegółu nie ma ogółu? Czym różni się fakt od faktu podanego czytelnikom? Czy na pewno Z zimną krwią Trumana Capote’a jest pierwszą powieścią non-fiction? Do czego może służyć reporterowi bardzo długi szalik? Dlaczego Hanna Krall jest Mondrianem reportażu, a nie Chagallem? Czego uczyła reporterki i reporterów "Gazety Wyborczej" Małgorzata Szejnert? Jak Ryszard Kapuściński używał pisarskiej wolności? Czy reportaż gonzo to tylko Ameryka po narkotykach? Czy reporter może używać fantazji? A może reportaż to jedynie "wiara, że coś się zdarzyło"?

"Słowo w reportażu ma rolę świadka. Niestety, świadek czasem mija się z prawdą, chociaż przysięgał, że nie skłamie - pisze Szczygieł. - My, reporterzy i reporterki, jesteśmy w potrójnym klinczu (taki raczej w sporcie nie istnieje, ale chcę podkreślić złożoność sytuacji). Z jednej strony jest świat, którego kołem zamachowym bywa kłamstwo, i są rozmówcy o niestabilnej pamięci. Z drugiej - mamy tylko siebie: nasze oczy, nasze uszy i nasze mózgi, a więc bardzo ograniczony aparat postrzegania. Z trzeciej - nieobiektywny, uznaniowy język, który nie umie być wiarygodnym świadkiem".

Nowa książka Mariusza Szczygła jest esejem napisanym z miłości do reportażu. To lektura dla wszystkich, którzy kochają ten gatunek oraz dla tych, którzy mają wątpliwości, czy jest wiarygodny, a także poradnik dla tych, którzy sami chcą pisać.

Maciej Wierzyński (ur. w 1937 r.) - dziennikarz i publicysta. Karierę zawodową rozpoczął w 1961 roku w "Przeglądzie Kulturalnym". Po likwidacji "Przeglądu" trafił do "Polityki", skąd w 1965 roku przeniósł się do "Kultury", w której w latach 70. był zastępcą redaktora naczelnego. W tym czasie rozpoczął współpracę z Telewizją Polską.
Kiedy jego działalność w "Kulturze" wywołała niezadowolenie u twórców propagandy sukcesu PZPR, przeniósł się do redakcji sportowej TVP, a w 1981 roku do Studia 2. Zwolniony z TVP po wprowadzeniu stanu wojennego porzucił dziennikarstwo i zaczął pracować jako taksówkarz.
W roku 1984 wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. Początkowo był wizytującym wykładowcą na uniwersytetach Stanford i Penn State, następnie zarabiał jako taksówkarz, równocześnie publikując teksty w prasie amerykańskiej i polonijnej. W Chicago założył pierwszy polskojęzyczny kanał telewizyjny Polvision. W latach 1989-1994 pracował w rozgłośni polskiej Radia Wolna Europa w Monachium i Waszyngtonie.
Przez kolejne 6 lat kierował polską sekcją Głosu Ameryki w Waszyngtonie, a w latach 2000-2005 "Nowym Dziennikiem" w Nowym Jorku. Wrócił do Polski w 2005 roku i od tej pory związany jest z TVN24, gdzie stworzył magazyn spraw międzynarodowych "Horyzont".
Autor tomu rozmów z Janem Karskim pt. "Emisariusz. Własnymi słowami".